دوباره سلااااااااااااااااااااااااام

سلام بر مامان نیروانای عزیز و دوست داشتنی و سرشار از انرژی مثبت!!!!
بابا فریبا خانوم کجا بودید این همه وقت دلمان پوسید و کپک زد و بو کرد و در شرف انداختنش در سطل آشغالی بودیم که ناگهان چشم نیمه کورمان خورد به پست سلامتان و دل ما شد عینهو مربا...!!! تر و تازه...!!!!
فریبا خانوم از خدا که پنهون نیست...از شما چه پنهون...چند باری خواستیم باهاتون تماس بگیریم اما حقیقتش خجالت کشیدیم...!!! رفتیم به دوستمان سحر جان امینی التماس کردیم...به پایش افتادیم...گریه و زاری کردیم...پاچه ی دامنش را پاره کردیم...موهای خودمان را از ریشه کندیم...زمین و زمان را به هم آوردیم تا بلاخره توانستیم(با اجازتون) شماره ی موبایل شخصیتونو داشته باشیم!!! باور بکنید چند بار خواستیم اس ام اس بفرستیم(که هنوز هم در بایگانی موبایل جاخوش کرده) اما گفتیم شاید جسارت شود.. این شد که دیگر بی خیال سامانه ی مبارک پیام کوتاه شدیم!!!
انصافا خیلی دلمان برایتان تنگ شده بود...هر روز به انگیزه ی دیدن نوشته های شما که روح شاداب نیروانا و مامان نیروانا درشان غلت می خورد این مودم ای دی اس ال را روشن می کردیم...و با فغان و لابه مودم را خاموش می کردیم و سر خودمان را با شمردن کلکسیون آدامس های شیکمان که روز به روز از تعدادشان کم میشد گرم می کردیم...!!!
آه خدای من...

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
سنگ هایی که من از یاد تو بر دل میزدم... خانه ای میشد اگر خانه بنا میکردم...
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

---

آخ ميناجان، من اگه ميدونستم وجودم ميتونه براي يه پروانه اينقدر مهم باشه كلاً شمع ميشدم ميسوختم. آخه پروانه ها عاشق نورند؛ ما كه فيتيله مون هميشه خاموشه. تو خيلي لطف داري نسبت به من. خوشحال ميشدم اگه خبري پيامي ازت ميگرفتم. ببخش كه خودم احوالي ازت نگرفتم. منم واقعاً دلم تنگ شده بود برا وطن و دوستان اين طرف. تو سفر پيِ دوستان قديم رفتم و ياد ايام كرديم و ديدار تازه كرديم. حسابي از سفر سير شدم ولي نه از دوستان و يادشون كه هيچوقت سيري نداره. ميبوسمت لطيف!