در آستانه ي هجده ماهگي

همه یه جور نیستند. امیدوارم سبک باشه. کمپرس و استامینوفن خیلی موثره. نازنیم برای سلامتی وجودته. دلگیر نشو.بوس

---

آره گلناز جون، خدا رو شكر نيروانا صبر و تحملش بالاست. اينو دوستاي شماليم هم گفتن. راستي نگفتم علاوه بر دوستاي قديم اينبار هم چند تا دوست خوب ديگه به ما ارزاني شد از لطف پروردگار و از شدت مهر اهالي سبز البرز و خزر... ميگفتم نذاشت زياد كمپرس كنم برخلاف قديما كه كوچيكتر بود و تو اين موارد از پسش برميومديم. ديدم موندن تو خونه و ديدن Teletubbies اونم بصورت خوابيده كه نشه اداي رقصشون رو درآورد داره براي هر دومون كسل كننده ميشه به ياري يه دوست خوب كه همسايمونه سوار كالسكه برديمش پياده روي كه روحيه بگيره و درد پاش كه سراغش اومده بود يادش بره. بعدش هم رفتيم خونه ي عزيز اينا كه تو پستهاي قبل اشاره كردم حكم مادر ما تو اين ديار غريب رو دارن. اونام همه جوره ساپورتمون كردن. حتي اينقدر به نيرواناانرژي مثبت وارد شد كه سرپا وايستاد و چند قدم راه هم رفت. خدا دوستاي خوب رو برامون حفظ كنه و كمكمون كنه كه دوستاي خوبي براشون باشيم و بمونيم. شب هم تبش اونقدر شديد نشد؛ همون قطره استامينوفن بس بود؛ البته بجاي پاشويه هم كه نيروانا اصلاً دوست نداره چند تا دستمال مرطوب روي پاهاش گذاشتم كه اونم بي تأثير نبود فكر كنم. صبح كه قطره خورد ديگه خوابش نبرد. مجبور شدم به هزار ترفند تو نَنو كه مخصوص خوابوندن توسط باباييه بخوابونمش. آخه بابايي كه مَش (شير) نداره بده ني ني بخوابه. الانم اومدم سركار. خسته ام ولي باور كن ذوق پرداختن به وبلاگ نيروانا و ديدن نظرات دوستاي خوبم سرِپام نگه ميداره. البته كارهاي اداري رو انجام دادم. كارمند بدي نيستم فكر كنم ؛)

گلم ممنون از راهنماییت. کمی آرومتر شدم.

---

خدا رو شكر