وگلاب
هميشه وقتي توي خونه از روي لپ تاپ ميرم نت، بدو خودت رو ميرسوني و ميگي : ميخوام عسكاي نيايش رو ببينم " منم اگه از قبل آخرين آپهاي زهره جون رو نخونده باشم بي وقفه خواسته ت رو اجابت ميكنم وگرنه ميگم "نه اول بذار كارم رو انجام بدم، بعد" ،در هر صورت تو ميچسبي كنارم و جُم نميخوري. وبگردياي من رو تماشا ميكني و گاهي هم با زدن كليدي، و خارج كردن وضعيت صفحه و بهم زدن تمركز و حس و حال من، يا عصبانيت من رو برمي انگيزي يا به خنده م واميداري. اين وسط جز وبلاگ خودت و دوستاي نازنينت هيچ چي از كامپيوتر يا سايتهاي ديگه رو بهت معرفي نكردم. ديروز كه خونه مرخصي بودم تا از طرفي بابايي بره سيرجان و از طرفي من و تو راحت بتونيم توي جشن تولد سامان نازنين ( كه به محض رسيدن عكساش آپشون ميكنم) شركت كنيم، اوضاع گوارشيت ناميزون شده بود. براي اينكه دل پيچه ت رو فراموش كني گفتم بشيني توي بغلم و كودكان ببيني و خودم لپ تاپ رو آماده كردم كه منم يه چرخي توي نت بزنم و روانم شاد بشه. گير دادي كه نه منم ميخوام عسكاي نيايش و ني ني ها رو ببينم. اطاعت ِ امر كرديم و زديم وبلاگ نيايش، اما تا بخواد كامل باز بشه زدم روي پنجره ي ايميلم تا ببينم نامه ي جديدي رسيده يا خير . بلافاصله به طرفم برگشتي و گفتي :
" چرا رفتي روي ايميل، مگه نگفتم بريم وگلاب!"
و من پر از هيجان از اين كه چه جوري فهميدي اون ايميلمه جيغ بلندي كشيدم و بغلت كردم. قربون خودت و وگلابت بشم من!