اين كجا و ...

ديروز داشتيم با هم توي زَلم زيمبوهات گشت ميزديم. (منظور زيورآلات رنگ وارنگ سركاره، البته اون بدليهاش). گوشواره هاي رنگيِ شكل گلِ رو كه ديدي دوباره يادآوري كردي "مامان بايد گوشم رو سوراخ كنم تا بتونم اين گوشواره رو بپوشم" و منم تأييد كردم كه "آره وقتي گوشات رو سوراخ كني ميتوني اين گوشواره رو بپوشي" بعد سركارِعالي دست بردي بسمت سوراخ گوشِت و در حاليكه دست ميكردي توش گفتي "ولي گوش ِ من كه سوراخ داره"!!!

(داخل پرانتز برات بگم به اين دليل گوشهاي تو سوراخ نشدن چون در برگه ي راهنماي مراقبت از نوزادان كه در اولين مراجعه مون به پزشك فوق تخصص نوزادان براي چكاپ تو داشتيم، به اين مسئله تأكيد شده بود كه گوش نوزاد بهتره تا سه چهار سالگي سوراخ نشه و بعد از اونم به خواستِ خودِ كودك باشه و حتي اگه تا زمان بلوغ كه فرد خودش تصميم بگيره به تعويق هم بيفته بهتره.

بدن تو برامون ارزش داره و اين هديه ي الهي بايد به بهترين شكلي حفظ بشه تا خودت عهده دارِ سلامت و حفاظتش باشي. خدا حفظت كنه سيمين بَرِ مه پيكرِ من!)