دوره آزمايشي مهد شماره 2 - قسمت اول

به توصيه ي خانوم روانشناس در پست مرتبط قبل، بعد از گذروندن مراسم ميزباني از مهموناي عزيزمون از شمال و تهران و اتمام تعطيلات عيد فطر، دوباره به پروژه ي مهد برگشتيم. و اينبار با مهدكودكِ شماره 2.

روز اول - شنبه:

 از اداره كه برگشتم خونه، طبق معمول تازه بيدار شده بودي و با مادرجون و باباجان (مامان و باباي بابايي از مشهد) توي حياط مشغول بازي بودي. بهت گفتم " نيروانا امروز قراره بري مهدكودك و يه مهدكودك جديد، تا ببيني اين مهد رو دوست داري يا قبلي رو و خودت انتخاب كني." طبق معمول كه در موقعيتهاي تازه ي اين مدلي، سازگاري نشون ميدي گفتي" مهدِ جديد؟ خب، باش" و بعد از خوردن ناهار و پوشيدن لباس آماده شديم كه بريم. تازه اونموقع با خانوم مدير هماهنگ كردم و گفتم كه تصميم داريم آزمايشي نيروانا رو بياريم ببينيم دوست داره اونجا بمونه يا نه و چون از قبل در جريان بود با روي باز پذيرفت و مام راه افتاديم. به محض رسيدن به مهدكودك تا از ماشين پياده شدي گفتي" مامان من اين مهدكودك رو دوست دارم، اون يكي رو نميخوام برم" و مام خدا رو شكر كرديم و به فال نيك گرفتيم. با مديرِ خوش برخوردِ مهد روبرو شديم و سه نفري وارد شديم. قبلاً هم گفته بودم كه مهد دلباز و تميز و خلوتيه و اونموقعِ روز هم حسابي آروم بود. كلاس دو تا سه ساله ها خواب بودن،‌ لاجرم وارد كلاس سه تا چهارساله ها شدي. دختراي كلاس، عسل و منا و دينا حسابي دورت رو گرفتن و خاله هام اسباب بازي و چادر كمپ كودك آوردن و مشغول بازي شدي. با بابا يه دوري توي مهد زديم و بابايي از وضعيت پرداختن به هنر براي بچه ها پرسيد. گفتن يه مربي داشتن براي آموزش نقاشي خلاق كه بيشتر كاردستي و كُلاژ بوده تا نقاشي و البته الان كه تابستونه هيچ كلاس آموزشي ندارن. مام خدا رو شكر كرديم و تأكيد كرديم بهتره در زمينه ي آموزش نقاشي هيچ تأكيد خاصي براي ياددادن به بچه ها نداشته باشن و بذارن كه آزاد باشن. همون لحظه يه عجله اي بخرج دادم كه خودم خيلي خجالت كشيدم، تا خانوم مدير گفت كه يه مدل آموزش نقاشيشون اينه كه نقطه ميذارن بچه ها بهم وصل كنن يهو دراومدم كه " نه اين خيلي غلطه، جلوي خلاقيت بچه رو ميگيره و ..." طفلك خانوم مدير هم با تعجب و يه جوري انگار خيلي جاخورده باشه پرسيد " اِ غلطه؟ من نميدونستم" و حالا مام يه جوري هي ميخواستيم قضيه رو راس و ريس كنيم كه همون لحظه ي اول خانوم مدير از پذيرفتن بچه مون پشيمون نشه، هي عذرخواهي ميكرديم و ....

خلاصه خداحافظي كرديم اومديم بيرون. در مورد قضيه دستشويي هم گفتيم فعلاً راحتت بذارن.

عصر هم كه اومديم دنبالت با خوشحالي به استقبالمون اومدي و دوستاي نازنينت از پشت پنجره برامون دست تكون ميدادن. خواستي تاب سواري كني كه بدليل زنگ زدگي، قفل و زنجير شده بود. رفتي سراغ سرسره ولي بدليل شيب تندش پشيمون شدي و از پله ها برگشتي. اومديم خونه و من هم سين جيمت نكردم. خوشحال بودي و مثل هميشه پرانرژي. اتفاق خاصي هم نيفتاد.

روز دوم - يكشنبه: 

اومدم خونه و گفتم امروزم ميريم مهد و تو گفتي "مهدكودك معمولي؟!" نميدونم اين اسم رو از كجا درآوردي و به اين مهد اطلاق كردي!!! منم مونده بودم منظورت كدوم مهده. جواب مفهومي بهت ندادم. ناهار خوردي و موهاتو خرگوشي بستم و بابايي لباس پوشوندت ببره مهد. منم برگشتم اداره. بابا ميگفت تا رسيديم درِ مهد با ذوق و هيجان گفتي:"آخ جون، مهدكودكي كه دوست دارم" و با اشتياق رفتي پشت ِ در ولي خانوم مديرِ خوشرو و نبوده و يه مربيِ ديگه اومده دمِ در و تو خودتو عقب كشيدي. خلاصه با اومدن مربيِ ديروزي و دوستاي جديدت به جمعشون پيوستي و البته بابايي هم يه كوچولو پيشت مونده و بعد خداحافظي كرده و اومده.

عصر هم كه اومدي خونه بازم پرشور بودي و اتفاق خاصي نيفتاد و جالبه كه چيزي هم در مورد مهد نگفتي.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

نكته: اينكه توي شرايط جديد احساس ناامنيِ زيادي نداري و ميپذيري كه بر ميگرديم رو مرهون اين توصيه ي دكتر هلاكويي هستم با اين مضمون كه از همون نوزادي وقتي قراره مدتي بدور از كودك باشين، حتماً كم كم بهش بگين و باهاش خداحافظي كنين. يهو  و يواشكي از جلوي چشمش دَر نرين تا هم اعتمادش رو جلب كنين و هم آرامشش رو در نبودتون تأمين. حَفَظَهُ الله