ن ی ر و ا ن ا

فدات شم مامان ویهان عزیزم, حق داری, این اتفاق مال بیش از یکی دو ماه پیشه, وقتی حرف واو رو فراگرفتن ولی هنوزم که یادم میاد حالم بد میشه, بخدا شک دارم معلمشون سلامت روان درستی داشته باشه, نه این مورد که خیلی موارد دیگه ای میاد و ازش تعریف میکنه که اصلن میگم چطور همچین آدمی رو گذاشته ن معلم کلاس اول!!! به دخترکم افتخار میکنم که با این وجود درس و آموزشش رو به زیبایی پی میگیره و این شرایط بد روی فراگیریش هیچ تأثیری نذاشته, نمیدونم شایدم از ترس معلمشه که خوب پیش میره, اینجوری که میگه کتاب توی سر بچه ها میزنه, میکشه,.... میدونی از کجا فهمیدم, از اونجا که شلوار ورزشی ش رو توی باشگاه ورزشی که هر هفته میبرنشون جا گذاشته بود. هفته ی بعد با شلوار فرمش رفت و چون ورزشیه رو پیدا کرده بود اونو تو باشگاه با شلوار فرمش تعویض کرد و شلوار فرمش رو باز توی مدرسه جا گذاشت. فرداش میگفت معلمش اون شلوار رو گرفته روی دست و گفته کدوم بی نظمیه که شلوارش رو توی مدرسه درآورده و گذاشته, اینم از ترس جرأت نکرده بگه مال منه. شک ندارم که فقط بخاطر ترس از معلم و رفتارشه که تکالیف درسی خونه و کار در کلاساش رو خوب انجام میده. هنوزم که هنوزه شلواره رو نرفته بگیره. سر درد دلم وا شد برات خواهر. نمیدونم بخدا نمیدونم به کجا داریم میریم.

درود صالحه جانم. خوبه که هم رو داریم و درد هم رو میفهمیم, خدا کنه بشه چاره ای کرد که خیلی سخته. ایشالا بعد از تعطیلات نوروز دیدارهامون تازه میشه. خیلی انرژی بفرست, دوباره شرایط جدید زندگی و کار و کوچ و...

ممنونم عزیز, جشن الفبا نبود. جشن یادگیری کل حروف اسم نیروانا بود. خیلی خیلی ممنونم از آرزوی قشنگت. با نظرت موافقم و همیشه خودم رو تسلی میدم که شاید دلیل اینهمه بی ادبی و بی معرفتی که سر راهمون قرار میگیره همین باشه که بیشتر بیاموزیم. امید که ژرف نگرتر باشیم. تو هم همینطور عزیزدلم!