تکلیف بلاتکلیفی من

دفتر مشقت رو جاگذاشته ای و من تا ظهر آروم ندارم. آخه دم رفتن من پرسیدم کیفت رو چک کردی و بابا گفت نه یه نگاه بنداز, منم حواسم به کتاب و لوازم التحریرت بود و از دفتر مشقت غافل شدم. طفلک من, اون رو از دست اهورا بالای کتابخونه ت میذاری که از توی کیفت برنداره چون عاشق عکسای ماشا میشای دفترته. وقتی سوار سرویس شدی پریدم زیر پتو تا قضای بدخوابیهای دیشب رو که مزدا کوچولو برام رقم زده بود بجا بیارم. داشتم محتوای کیفت رو با خودم مرور میکردم که یادم افتاد ماشا میشایی ندیدم توش. از زیر پتو دویدم بیرون و رفتم سراغ کتابخونه ت که دیدم اونجاست. زنگ زدیم راننده ی سرویس ولی میدونستیم که برنمیگرده. بابا هم که هر چی اصرار کردم قبول نکرد دفترت رو بیاره؛ تا درسی بشه برات که مسؤولیت کارهات رو خودت بعهده بگیری و پیامد بی نظمی رو بفهمی. من ولی دلم مثل سیر و سرکه میجوشه. خواب که دیگه تعطیل. با اونهمه گیجی و درد خفیف سر مگه فکر و خیال دفتر جا مونده ت میذاره پلک روی هم بذارم. همه ش میگم تقصیر من شد و تو خیالت راحت که من کیفت رو چک کرده م. طفلک من که مجبوری این بار بخاطر اهورا و من حواس پرت, بار فراموشی رو به گردن بگیری. اینا همه در جهت رشد توست حتما, اینکه تنها فرزند خونه نباشی و یاد بگیری فرداها با وجود دیگرانی که سعی در قاپیدن کلاهت دارن چه جوری مواظبش باشی...

نمیدونم ولی هر چی که هست تا ظهر که برگردی نمیدونم چطور ثانیه هام سپری میشه, درست مثل وقتایی که باید میبردیمت برای واکسن.

آخ که چقدر خوشحال بودی خانوم معلم برای جایزه ت این پروانه رو کشیده رنگ کنی

پی نوشت：

خوشحالم که این خصوصیت "همیشه نگران" رو از من به ارث نبردی و در زمینه ی حفظ خونسردی درست مث بابا حامدی. بر خلاف انتظاری که داشتم خیلی خوشحال و خندون اومدی و گفتی راستی دفتر مشقم جا مونده بود. خانوم معلم توی کاغذ برام سرمشق داده, گفته این بار اشکالی نداره.

همین 

و شروع کردی از ماجراهای سرویستون و شیطنتهاتون با آب و تاب تعریف کردن.