نقطه ی عطف
نقطه ی عطف ظهر داشتم آماده میشدم برگردم اداره، تو هم با هیجان میخواستی لباس گرم بپوشی و بزنی بیرون به دوچرخه سواری. خیز گرفتم سمت لباسام که تو هم از یه ور دیگه ی اتاق دویدی سمت بابایی که لباست رو بدی بهش بپوشدت. یه لحظه پای من جلوی پات اومد و تو هم پخش زمین شدی و سرت خورد به پایه ی میز.
شوکه شدی و زدی به گریه، مام دستپاچه که چرا یهویی اینجوری شد!
یه لحظه یه جرقه خورد به ذهنم که این مشکل رو به یه فرصت تبدیل کنم. در اومدم که:
"دیدی مامان میگفتی چراغ قرمز و سبز برای چیه، به چه درد میخوره؟ حالا فهمیدی چرا؟ بخاطر اینه که ماشینا به هم نخورن، مثِ الانِ ما. صبر کنن هر وقت نوبتشون شد و چراغ سبز شد برن تا با ماشینای دیگه تصادف نکنن."
بابایی هم از این ابتکار من خوشحال شد و توضیحاتم رو ادامه داد. وسط گریه چشات برقی زد و خندیدی. به همین سادگی یه درس خوبِ قانون رو بهت منتقل کردیم و مطمئنم که کامل برات جا افتاد.
فدای دل گنجشکیت بشم مادر!
پی نوشت:
1-میگم ولی همیشه اینجوری نیستم ها! گاهی خیلی بی حوصله و جیغ جیغو ام عزیزم. منو ببخش. اینو یواش نوشتم. تو هم یواش بخونش
2-چون دلمون خیلی برا آناهیتا تنگیده عکسشو گذاشتم اینجا یادش کنیم هی
.gif){kind=small}
چه کنیم دیگه. کاستیامون از داشتنامون بیشتره.
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
ولی به روی خودم نمیارم آفرین به تو که اعتراف کردی. راستی فکر کنم سمانه جون دوست شما واسه من کامنت گذاشته بی نهایت خوشحال شدم از نظرش و اینکه من چقدر این مساله رو بزرگ کردم مرسی که نگرانیهای منو منتقل کردی به سمانه جون راستی یه ایمیل قبلا بهم داده بودی از سمانه جون میتونم با همون باهاش در ارتباط باشم؟
دیگه حسابی تو ذهنش میمونه توضیحاتتون
